وبلاگ

جه به اینکه مسئله آسیب دیدگی از موضوعات درگیر کننده هر ورزشکار برای ادامه فعالیت در یک مقطع زمانی می‌باشد، لذا آگاهی مربیان و ورزشکاران از آسیب‌های تخصصی رشته خود و علل بروز مجدد این آسیب‌ها لازم است. مطالعه اپیدمیولوژی آسیب‌های ورزشی نقش بازتوانی را در جلوگیری از آسیب‌های ورزشی ارزیابی می‌کند، بسیاری از آسیب‌های ورزشی به علت اینکه بازتوانی آسیب قبلی کامل نشده،اتفاق می‌افتند، شناخت ریسک فاکتورهای مرتبط با آسیب‌های ورزشی کمک می‌کند در طراحی راهکار‌های بازتوانی که منجر به شیوع کمتر و شدت کمتر آسیب‌های ورزشی می‌شوند(31). در مطالعه ای که در سال 2010 بر روی افرادی که پیچیدگی مچ پا داشتند انجام شد، نسبت افراد آسیب دیده با ریکاوری کامل در سه سال در محدوده ای از 36% تا 85 % عنوان شد (26). نتایج نشان داده منتظر ماندن برای بهبودی کامل اگرچه باعث از دست رفتن زمان زیادی برای فعالیت ورزشی می‌شود، ولی میزان آسیب مجدد را کاهش می‌دهد(57). تحقیقات زیادی روی میزان شیوع و علل آسیب‌های مختلف در رشته‌های ورزشی متفاوت انجام شده و تعدادی از فاکتورها از قبیل : ماهیت ،مکانیسم و خصوصیات آسیب بررسی شده است. اما در این بین به میزان آسیب مجدد و عوامل مرتبط باآن نظیر: سابقه ورزشی، مدت زمان بازتوانی و زمان بازگشت به ورزش به عنوان عوامل محدود کننده سن قهرمانی در ورزشکاران، توجه خاصی نشده است. تحقیق حاضرکه به بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد در اندام تحتانی فوتبالیست‌ها با مدت زمان بازتوانی، زمان بازگشت به ورزش وسابقه ورزشی می‌پردازد و به دنبال این است که آیا ارتباطی بین عوامل ذکر شده  به عنوان عوامل و فاکتورهای موثردر آسیب مجدد، وجود دارد یا خیر ؟

 

 

1-2- ضرورت و اهمیت تحقیق

 

 

به منظور پیشگیری از بروز آسیب‌های مجدد ورزشی در فوتبالیست‌ها، درمان و بهبودی کامل ورزشکار آسیب دیده ضروری است. در این میان خود ورزشکار یا افرادی که مسئول بازگشت  وی به ورزش هستند، اصول صحیح بازتوانی را رعایت نمی کنند و باعث می‌شوند ورزشکار در معرض آسیب مجدد قرار گیرد. با وجود پیشرفت‌های زیاد در عرصه ورزش هنوز هم اغلب ورزشکاران آسیب دیده بعد از انجام مراحل بازتوانی اولیه بدون اینکه آمادگی لازم را کسب کرده باشند و برای شرایط تمرین و مسابقه آماده باشند، وارد میدان تمرین و مسابقه می‌شوند. عدم رعا یت مراحل بازتوانی به طور کامل می‌تواند یکی از علل آ سیب مجدد در ورزشکاران باشد که آن‌ها را متحمل مشکلات زیادی کند. مانند پیچیدگی مچ پا یکی از رایج ترین آ سیب‌های اسکلتی عضلانی است که در هر روز حدود 5000 مورد جدید، پیچیدگی مچ پا درانگلستان اتفاق می‌افتد و همچنین حدود 302000 نفر سالیانه در مراکز اورژانس پذیرش می‌شوند (26). 25 % از افرادی که پیچیدگی مچ پا دارند، برای یک هفته یا بیشتر از آن از فعالیت باز می‌مانند و 80 % از هزینه‌ها وخسارات سالیانه به خاطر از دست رفتن زمان فعالیت است (26). پاداش بازیکنان فوتبال  به طور متوسط درسال 2004،5/7میلیون دلار بوده است در حالیکه هر تیم به طور متوسط 357000 دلار در هر فصل هزینه‌های درمانی داشته است (56). آسیب های فوتبال نه تنها سلامتی بازیکنان را تهدید می‌کند، بلکه می‌تواند هزینه‌های اقتصادی زیادی را بر افراد و جامعه تحمیل کند. اهمیت این مسئله درحدیست که در استرلیا سالیانه 300000 دلار برای پژوهش در آسیب های ورزشی هزینه می کنند (48). گزارش شده است که حدود دو درصد از فوتبالیست های حرفه ای انگلستان در هر سال بر اثر آسیب شدید و تعداد زیادی از بازیکنان نیز به علت آسیب‌های مزمن بازی را ترک می‌کنند (18). در انگلیس  هزینه درمان بازیکنان و از دست‌دادن نتیجه بازی وقتی که بازیکنان به‌دلیل آسیب‌دیدگی قادر به بازی نسیتند، تقریبا برابر یک بیلیون پوند در سال تخمین زده شده است(23). همچنین هزینه متوسط درمان برای هر آسیب در فوتبال حدود 150 دلار آمریکا تخمین زده شده است(18). با توجه به فراوانی افرادی که در سراسر دنیا به فوتبال مشغول هستند و پیامدهای اقتصادی-اجتماعی ناشی از آسیب‌ها، برای کاهش تعداد آسیب و کم کردن هزینه‌هایی که باعث زیان باشگاه‌ها می‌شود و برای اجتناب از بازنشستگی زود هنگام بازیکنان از مسابقات در سطح حرفه ای  پیشنهاد یک برنامه پیشگیری که بتواند شیوع آسیب‌ها را کاهش دهد، به شدت مورد نیاز است (18).  در تحقیقی که بر روی 55 بازیکن در انگلستان انجام شد در مجموع از 110 مسابقه و 287 جلسه تمرینی با 2604 و 10740 ساعت در معرض خطر قرار گرفتن ،378 ساعت غیبت برای مسابقات و 1441 ساعت غیبت در تمرینات ثبت شد. در 49% آسیب‌ها فرد مسابقات را از دست داد و در 60% آسیب‌ها فرد جلسات تمرین را از دست داد و بقیه مشکلات مربوط به سلامت فرد بود که باعث از دست رفتن یک جلسه تمرین از چهار جلسه و یک بازی از هفت بازی شد (40). علی رغم تحقیقات متعددی که تا کنون صورت گرفته است، نداشتن آماری دقیق از آسیب مجدد و یا آسیب‌های بعد از توانبخشی و نیز نحوه انجام بازتوانی ،زمان بازگشت به ورزش در ورزشکاران آسیب دیده خلائی در شناخت عوامل تاثیرگذار در ایجاد آسیب مجدد را به وجود آورده است، لذا می‌توان با بررسی میزان آسیب مجدد و ارتباط آن با عواملی مانند زمان بازگشت به ورزش، مدت زمان بازتوانی و سابقه ورزشی فوتبالیست‌ها ،آمادگی بیشتری در پیشگیری از آسیب‌های مجدد به وجود آورد.

 

 

1-3- اهداف تحقیق

 

 

1-3-1- هدف کلی

 

 

بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد در اندام تحتانی  با سابقه ورزشی، مدت زمان بازتوانی و زمان بازگشت به ورزش در فوتبالیست های مرد بود.

 

 

1-3-2- اهداف اختصاصی

 

 

• تعیین میزان آسیب مجدد زانو در فوتبالیست‌های مرد.

 

• تعیین میزان آسیب مجدد مچ پا در فوتبالیست‌های مرد.

 

3- بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد زانو و سابقه ورزشی فوتبالیست‌های مرد.

 

 

4- بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد زانو و زمان بازگشت به ورزش فوتبالیست‌های مرد.

 

 

5- بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد زانو و مدت زمان بازتوانی فوتبالیست‌های مرد.

 

 

6- بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد مچ پا و سابقه ورزشی فوتبالیست‌های مرد.

 

7- بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد مچ پا و زمان بازگشت به ورزش فوتبالیست‌های مرد.

 

 

8- بررسی ارتباط بین میزان آسیب مجدد مچ پا و مدت زمان بازتوانی فوتبالیست‌های مرد.

 

 

1-4- فرضیه‌ها

 

 

1- بین میزان آسیب مجدد زانو و سابقه ورزشی فوتبالیست‌های مرد ارتباط وجود دارد.

 

 

2- بین میزان آسیب مجدد زانو و زمان بازگشت به ورزش فوتبالیست‌های مرد ارتباط وجود دارد.

 

 

3- بین میزان آسیب مجدد زانو و مدت زمان بازتوانی فوتبالیست‌های مرد ارتباط وجود دارد.

 

 

4- بین میزان آسیب مجدد مچ پا و سابقه ورزشی فوتبالیست‌های مرد ارتباط وجود دارد.

 

 

5- بین میزان آسیب مجدد مچ پا و زمان بازگشت به ورزش فوتبالیست‌های مرد ارتباط وجود دارد.

 

 

6- بین میزان آسیب مجدد مچ پا و مدت زمان بازتوانی فوتبالیست‌های مرد ارتباط وجود دارد.

 

 

1-5- محدوده تحقیق

 

 

– تحقیق محدود به آسیب مجدد دراندام تحتانی  فوتبالیست‌های مرد در سال 1390-1391در استان‌های تهران ،اصفهان ،یزد، فارس و کرمان بود.

 

 

– نمونه‌های تحقیق در رده سنی جوانان، امید و بزرگسالان بودند.

 

 

 

1-6- محدودیت‌های تحقیق

 

 

– نمونه‌های تحقیق از لحاظ سطح بازی یکسان نبودند.

 

 

– نمونه‌های تحقیق از لحاظ سطح آمادگی جسمانی متفاوت بودند.

 

 

– نمونه‌های تحقیق دارای برنامه‌های بازتوانی متفاوت بودند.

 

 

– نمونه‌های تحقیق دارای برنامه تمرینی متفاوتی بودند.